Sen benden gittin gideli,
Çok değişmedim ben.
Sol yanım hasret kokuyor.
Saçlarım, ölüm.
Değişmedi içilen şaraplar.
Dinlenilen müzikler,
Seven yürek değişmedi.
Sadece biraz eskidi.
Sen benden gittin gideli,
Bir şiir daha yazdım denize karşı.
Denize bakıp seni görerek bir şiir daha yazdım.
Yakamoza doğru uzanan,
Saçların kadar uzun bir şiir.
Seni resmettim defterime.
Adını resmettim.
Biraz da sevdanı çizeyim dedim.
Yapamadım.
Beceremedim affet.
“Böyle güzelini çizemem ben!” dedi kalem.
Sen denizdin, ben ise gökyüzü.
İkimiz de maviydik.
İkimiz de şiirlerdeydik.
İkimiz de sevdiydik.
Ve sonra…
İkimiz de,
Vazgeçtik…
Diyorum ya hani,
Sen denizdin, ben ise gökyüzü.
Karşıdan bakınca hep bir gibiydik.
Ama hiç birleşmedik.
Sen benden gittin gideli,
Rakı dondu.
Şiirler yarım kaldı.
Eller hep boş,
Kafalar deli sarhoş.
Biz senle bir şiirin iki mısrası gibiydik.
Kavuşmamıza engel olan tek şey,
Sadece boş bir satırdı…
Kimi sevdalar vardır ya hani,
Gönül, taşımaktan korkar,
Dil, söylemekten.
Aklınsa hiç almaz öyle sevdaları.
Sen benden gittin gideli,
Sevdalar, ayrılıklara alıştı.
Yıldızlar tek kaldı gökyüzünde.
Avuçlarım tutuştu.
Mavilikler kayboldu.
Denizler kurudu, toprak oldu
Gece çöktü, karanlık oldu.
Biz kaybolduk.
Sen benden gittin gideli,
Haziranda yağmurlar yağdı.
Sen benden gittin gideli,
Aşıklar kan ağladı.
Elveda’lara alıştık.
Önce biz, sonra herkes.
Sen benden gittin gideli,
Ayrılık, her bedende kanunlaştı…
~Zafercan Özata
