Haline acımıyor değilim.
Sende haklısın.
Kolay değildir bir ruhsuz bedenle yaşamak.
Kolay değildir bu yaşanılanlara şahit olmak.
Sen benden bıkmıyorsun.
Ben sana bağlanıyorum.
Sen gitmiyorsun yanı başımdan.
Ben ölmüyorum.
Ben ölmüyorum sen varken.
Ya da yaşamadım hiç.
Hayattayım sadece.
Ama yaşamadan.
Kolay değildir diyorum ya hani,
Gece, gündüz demeden beni sevmek.
Ölümümü izlemek her defasında.
Kaç kere öldüm hatırlamıyorum.
Kim bilir kaç kere buluştum,
Azrail ile köşe başlarında?
Bi o kadar da onu misafir ettim.
Hep seni misafir ettiğim kadar.
Aşk olsun sana da.
İtiraf etmedin beni sevdiğini.
Ne olurdu yani,
Caddelerde aşkını haykırsan?
Bu satırları birisine yazıyor olsaydı şair,
Çok dikkat çekerdi.
Ama insanlar hal hatır bilmez.
Yalnızlığın vefası kimsede yok…
En azından hissettiriyor kendisini.
“Ben burdayım. Hep burda olacağım.” diyor.
Ve sözünde duruyor.
Bunu hangi insan yapıyor?
Artık bir insanı kaybetmekten değil.
Yalnızlığımı kaybetmekten korkuyorum.
Çünkü, onun kadar kimse beni anlamadı.
Onun kadar kimse beni sevmedi.
Ne yüce aşktır bırakmıyor peşimi.
Yalnızlık, beni sevince de yalnız kalır mıyım?
Ya da onu da çok seversem,
O da bir gün çeker gider de,
Onsuz kalır mıyım..?
~Zafercan Özata
