Geniş geniş evlerimiz, içinde çocukların oynadığı, hayvanların otladığı kocaman kocaman bahçelerimiz vardı bizim! Evlerin kapıları sokağa bakardı; o sokaklarda çocuklar top oynar, şarkılar söylerdi. Çocuklar ‘’ dışarıda ‘’oynardı!
Kim aldı çocukluğumuzu? Kim?
Akşam olunca, o sokak kapılarında; kadınlı erkekli, çoluk çocuk toplanılırdı. Hele bir de mevsim yaz ise; çaylar demlenir, çekirdek (çiğdem, kabak çekirdeği) çitletilir, muhabbetin beline beline vurulurdu.
Kim çaldı o çiğdemleri, o çayları? Kim?
Yıkılan her ev, bozulan her bahça, dikilen her apartman bizden aldı götürdü o günleri, o sıcaklığı…samimiyeti… masumiyeti…Üst kattaki alt kattakini tanımaz oldu!
Mahalle bakkallarımız vardı her birimizin. Mehmet Amca’ları vardı. Veresiye defterlerimiz vardı bizim. Marketlerden peşin peşin alınmazdı hiçbir şey. Pos makineleri yoktu bakkalların. Pos makinelerinden geçmezdi aldıklarımız, gönülden geçerdi. Verilen her söz senetti….
Hani o ‘’dolu gönderilip dolu gelen’’ tabaklar! En güzel âdetlerimizdendi. Bizdendi… Kim aldı da geri getirmedi dolu tabaklarımızı? Kim?
Hasta olduğumuzda komşumuzun getirdiği o bir tas çorba! Bizler mi değiştik, onlar mı gittiler?
Sezen’in bir şarkısında dediği gibi ‘’Tavan arasına saklanmış sevdalar, dostluklar.’’ Kim çıkaracak onları tavan arasından? Kim?
Taşkın LAYIK
24.02.2016
