Bir gece vaktiydi başladığımda bu şiire
Her yer karanlık, her şey belirsiz
İnsanlar uykuda
Gece sessizliğin en kuytusunda
Kelimeler kifayetsiz
………………………….
………………………….
Ne zaman, nerde başlamıştım bu şiire hatırlamıyorum
Ama yine böyle bir gece yarısıydı
Herkes uykudaydı
Gece sessizliğe boğulmuştu
Her zamanki gibi…
Gecenin sessizliğinde
Sessizliğin ta içinde
Bir sokak lambası yanıyor hafifçe
Aydınlatmaya çalışıyor sokağı kendince
Sokaklar bomboş
Havada gündüzden kalan rüzgar
Her şey her zamanki sadeliğinde.
Her yeri görmek mümkün penceremden
Özellikle gündüzleri manzara çok güzel
Bir yanda deniz bir yanda orman
Her yer ayaklarımın altında.
Akşam üstlerinde
Güneş bir başka batıyor
Sabahlarıysa bir başka yakıyor
Bir de erken kalkmak olmasa!
Şiire nerede başladık
Şimdi nerdeyiz
Daha sonra nerde olacağız
Bilinen bir gerçek var
Şiir hep burada olacak, buda kalacak
Şiirlerde yaşayacak hayat
İnsanlar şiirlerde bulacak kendini
Şiirler hayatın ta kendisi
Sessiz sedasız ama çok şeyin şahidi
Dilleri yok ama kendileri var
Onları okuyan anlar.
Gece yine devam ediyor
Şiir de öyle
Dedim ya şiir hayatın kendisi
Her şey gibi o da devam ediyor sessiz sedasız.
Satırlar satırlara
Sayfalar sayfalara
Duygular duygulara ekleniyor
Bir şey başka bir şeyin devamı
Her şeyin bir devamı bir eşi var
Hiçbir şey açıkta, eşsiz değil bu alemde
Biz niye olalım ki?
Yaratan her şeyi, herkesi öyle güzel yaratmış ki
Kimse açıkta, kimse eşsiz kalmıyor.
Dengeler öyle güzel ki
İnsanoğlunun yaptığı en muntazam alet bile bozulurken
O düzen hiç bozulmuyor.
Şaşmamak elde değil!
Şiirin başında neredeydik, vakit neydi?
Şimdi hangi gündeyiz, neredeyiz?
Zaman, mekan, hiçbir şey önemli değil
Hayat da şiir de devam ediyor
Bu kusursuz düzenle beraber.
Hiçbir şey bıraktığın gibi, bıraktığın yerde kalmıyor
Her şey ilerliyor, gelişiyor, büyüyor
Bir zaman sonra yaşlanıyor, eskiyor
Bir gün gelip bitiyor
Tıpkı bu şiirin bittiği gibi bitiyor her şey
Hatta hayat bile….
Taşkın LAYIK
09.10.2016
